લગ્ન માટે આવેલી જાન ખાલી હાથે જતી રહી હતી, લગ્નના બધા મહેમાન પણ નીકળી ગયા હતા. આ વખતે લગ્ન દહેજને કારણે નહિ પણ છોકરીનો રંગ કાળો હોવાને કારણે તૂટ્યા હતા. છોકરીનો બાપ દરેકને પગે પડ્યો હતો. કારણ કે બાપ હતો દીકરીનો અને દીકરા કરતા વધારે દીકરી સમ્માનિત કરે છે અને એક બાપ હંમેશા દીકરીને કારણે સમ્માનિત થવા માંગે છે.
સગાઇના દિવસ સુધી છોકરાને સ્વેતા પસંદ હતી. પણ લગ્નના દિવસે એણે સ્વેતાનો રંગ કાળો હોવાને કારણે લગ્ન તોડી દીધા. સ્વેતાના પિતા ખાલી ખુરશીઓ વચ્ચે બેસીને ઘણી વાર સુધી રહ્યા. ઘરમાં ફક્ત બે જ લોકો હતા બાપ અને એની દીકરી શ્વેતા. શ્વેતા જયારે પાંચ વર્ષની હતી ત્યારે એની મમ્મી મૃત્યુ પામી હતી.
અચાનક એ પિતાને મગજમાં વિચાર આવ્યો કે કદાચ મારી દીકરી જાન પાછી જતી રહેવાને કારણે કોઈ ખોટું પગલું ન ભરી લે. માટે તે દોડીને શ્વેતાના રૂમમાં ગયા. પણ આ શું? શ્વેતા એમની તરફ બે કપ ચા લઈને હસ્તી હસ્તી આવી રહી હતી. નવવધૂના કપડાંની જગ્યાએ એણે ઘરમાં પહેરે એવા સાદા કપડાં પહેર્યા હતા. એના પપ્પા એની એવી હાલત જોઈને ચકિત રહી ગયા, દુઃખની જગ્યાએ હાસ્ય, નિરાશાની જગ્યાએ ખુશી તે કંઈ સમજી શકે એ પહેલા શ્વેતા બોલી પડી, પપ્પા ચાલો જલ્દીથી ચા પી લો અને ફટાફટ આ ભાડાની ખુરસી અને મંડપ, વાસણ વગેરે જેની પાસેથી લાવ્યા હતા એને પાછા પહોંચાડી દઈએ. નહિ તો વગરકામનું ભાડું વધ્યા કરશે. શ્વેતા એના પપ્પા માટે એક કોયડો બની ગઈ હતી. પણ એના પપ્પા બસ એને ખુશ જોવા માંગતા હતા, પછી એની પાછળ કારણ ભલે કોઈ પણ હોય, એટલા માટે એમણે એને કારણ ન પૂછ્યું.
આ બધું થયા પછી એક દિવસ સ્વેતાના પપ્પા એને કહે છે કે ચાલ આપણે ગામડે પાછા જતા રહીએ, અહીં શહેરમાં હવે મારો દમ ઘૂંટાય છે. શ્વેતા એના એમની વાત માની ગઈ. ત્યારબાદ થોડા દિવસો પછી તે શહેર છોડીને ગામડે પાછા જતા રહે છે. ગામમાં તે માછલી પકડવાનું કામ કરતા હતા, પણ શ્વેતાની મમ્મીના ગુજરી જવા પછી તે એમની યાદો માંથી બહાર નીકળવા માટે શહેરમાં મજૂરી કરતા હતા. હવે ફરીથી એમણે એ જ વ્યવસાય અપનાવ્યો. શ્વેતાએ પણ પહેલાની જેમ પોતાના પિતાની સાથે માછલી પકડવા જવા લાગી.
બીજી તરફ પેલા છોકરાના એક સુંદર ગોરી છોકરી સાથે લગ્ન થઈ ગયા હતા. છોકરો પણ ઘણો ખુશ હતો. એને પણ શોખ હતો મિત્રો સાથે શહેરથી દૂર ફરવા જવાનો. એક દિવસ તેઓ આમ જ ફરવા નીકળ્યા હતા, અને નદી કિનારે મજાક મસ્તી કરી રહ્યા હતા. અને અચાનક એનો પગ લપસી ગયો અને તે ઊંડા પાણીમાં પડી ગયો. નદી ઝડપથી વહી રહી હતી અને સાથે જ ઊંડી પણ હતી, આથી એ પેલા છોકરાને પણ સાથે વહાવીને લઇ ગઈ. એના મિત્રો એને બચાવવા પ્રયત્ન કરે છે પણ બધું વ્યર્થ જાય છે.
આ તરફ એક દિવસ સવારે શ્વેતાના પપ્પા એકલા નદીમાં જાય છે, ત્યારે એમણે રાત્રે જે જાળ પાથરી હતી એમાં એ છોકરો ફસાયેલો મળે છે. તે તરત અંધારમાં એ છોકરાને પોતાના ખંભા પર મૂકી પોતાના ઘરે લઇ જાય છે. ત્યાં ઘણી મુશ્કેલી પછી એ છોકરો ભાનમાં આવે છે. પણ સામે શ્વેતા અને એના પિતાને જોઈને એને શરમ આવે છે, અને તરત યાદશક્તિ જતી રહેવાનું નાટક કરે છે. આ જોઈને સ્વેતાના પિતા કહે છે કે દીકરા આ પોતાની યાદશક્તિ ગુમાવી ચુક્યો છે અને આને ઇજા પણ થઇ છે. હું એને શહેરમાં પહોંચાડી આવું છું. ત્યારે શ્વેતા કહે છે કે એને બે ચાર દિવસ રહેવા દો. જયારે એના ઘા ભરાઈ જશે ત્યારે એને મુકતા આવજો.
ત્યારે એના પિતા એને પૂછે છે, તું જાણે છે આ કોણ છે? શ્વેતા હસીને પોતાના પિતાને ગળે વળગે છે અને કહે છે, કેમ નહિ પપ્પા, હું જાણું જ છું. પણ એ જૂની વાતો છે જે વીતી ચુકી છે. હવે નવું એ છે કે એના ઘા નો ઈલાજ કરવામાં આવે. આમ હવે આને કાળા રંગથી કોઈ સમસ્યા હોવી જોઈએ નહિ કારણ કે એ પોતાની યાદશક્તિ ગુમાવી ચુક્યો છે. આ આપણા ઘરે આવેલો ઘાયલ મહેમાન છે અને એને સંપૂર્ણ રીતે સાજો કરવો એ આપણો ધર્મ છે.
પણ શ્વેતાના પિતાએ એ હાસ્ય વચ્ચે પણ દીકરીની આંખમાં થોડી નમી અનુભવ કરી લીધી હતી. પણ પેલો છોકરો બધી વાતો સાંભળી રહ્યો હતો. એ સાયે તે ઘણો ચકિત હતો. છોકરાનો ઈલાજ શરૂ થાય છે. દરેક સમયે છોકરી એ છોકરાની દેખરેખ રાખે છે. શ્વેતાની સંભાળ રાખવાની રીત જોઈને એ છોકરાને એની સાથે પ્રેમ થઈ જાય છે. એ દરમ્યાન બંને વચ્ચે મજાક મસ્તી અને તકરાર થતી રહે છે. એક દિવસ જયારે છોકરાના ઘા ભરાઈ જાય છે તો છોકરો કહે છે, હું કોણ છું, કયાંથી આવ્યો છું, મારું નામ શું છે, એ બધું મને નથી ખબર. પણ તમારો આ વ્હાલ જોઈને મને હંમેશા માટે અહીં જ રહેવાની ઈચ્છા થાય છે.
આ સાંભળી શ્વેતા કહે છે, ચિંતા કરશો નહિ, મારા પપ્પા તમને કાલે શહેરમાં મૂકી આવશે અને તમારી ગાડી પર બેસાડી નીચે લખી દેશે, કે આ સુંદર યુવાનના માતા-પિતાના ઘરનું સરનામું જણાવવા વાળાને એક લાખ રૂપિયા આપવામાં આવશે. આ સાંભળી છોકરો કહે છે મારો મજાક ઉડાવે છે. ત્યારે શ્વેતા કહે છે અરે નહિ, અમારી એટલી ઔકાત કયાં કે અમે કોઈનો મજાક ઉડાવી શકીએ. એ છોકરાએ શ્વેતાને પૂછ્યું કે, તને કોઈની સાથે પ્રેમ થયો છે?
જવાબમાં શ્વેતાએ કહ્યું કે, નહિ. પણ કોઈ એકને મેં મારી દુનિયા દુનિયા માની હતી, પણ એણે મને પોતાની બનાવવા માટે ના કહી દીધી. આ સાંભળી છોકરો બોલ્યો, એ જરૂર કોઈ પાગલ જ હશે જેણે તને ઠોકરમારવાની ભૂલ કરી છે. ત્યારે શ્વેતા કહે છે કે, ના તે એક સમજદાર છોકરો હતો, પાગલ હતે તો મને જરૂર સ્વીકારી લેતે. ત્યારબાદ છોકરો કહે છે કે, જો એ છોકરો પોતાની ભૂલ સ્વીકારીને ફરીથી તારી પાસે આવે તો શું તું એને માફ કરીને એની સાથે લગ્ન કરશે? શ્વેતાના પિતા બીજા રૂમમાં આ બંનેની વાત સાંભળી રહ્યા હતા. શ્વેતા કહે છે કે, એમની જરા પણ ભૂલ ન હતી, તો હું કઈ રીતે એમને કોઈ પણ ભૂલ વગર માફ કરું. ભૂલ તો મારી હતી. છોકરો ખુશ થઈને કહે છે, એનો અર્થ એ છે કે તું એ છોકરા સાથે લગ્ન કરી શકે છે.
ત્યારે શ્વેતા કહે છે કે, બિલકુલ નહિ. હવે ફરીથી એની સાથે લગ્ન કરવા વિષે વિચારી પણ ન શકું. છોકરો કહે છે, પણ શા માટે? હવે શું મૂંઝવણ છે? શ્વેતા થોડીવાર ચૂપ રહે છે અને છોકરા તરફ જોવા લાગે છે. કદાચ કંઈ કહેતા પહેલા તે પોતાને સાચવવા માંગતી હતી. કદાચ આંખમાં દુઃખ ઓગળી રહ્યું હતું. બીજા રૂમમાં બેસેલા એના પિતા પણ એ કારણ જાણવા માટે ઉત્સુક હતા. છોકરો પાસે જઈને શ્વેતાને પોતાની તરફ કરે છે પણ શ્વેતાની આંખોમાં આંસુ જોઈને કંઈ કહેવાની એની હિમ્મત નથી થતી.
શ્વેતા પોતાની આંખો આંગળીઓથી સાફ કરતા કહે છે કે, એ દિવસે મેં મારા પિતાને એજ માણસના પગ પર માથું મૂકી મારા માટે આજીજી કરતા રડતા જોયા હતા. મારા એ પિતાને જે મારુ અભિમાન છે, મારુ ઘમંડ છે. ખબર છે એ દિવસે હું એકલામાં ખુબ રડી હતી.
જાન તો પાછી જતી રહી હતી, લોકો પણ ધીરે ધીરે નીકળી ગયા હતા. પણ એક વ્યક્તિ એવા પણ હતા જે પોતાની દીકરી માટે બધાના પગ પકડી પકડીને થાકી ગયા હતા. તે ફક્ત એકલા બેઠા હતા પોતાના નસીબ પર રડવા માટે. બારીમાંથી હું મારા એ લાચાર પિતાને ભીની આંખોથી જોતી જ રહી જે મારુ બધું જ હતા. ત્યારબાદ મેં અચાનક પોતાની આંખો સાફ કરી અને સારી રીતે ધોઈને નવવધૂના કપડાં બદલ્યા અને બીજા સાદા કપડાં પેહેરી લીધા. પછી ચા બનાવી. કેટલું મુશ્કેલ હતું એ સમયે પોતાના આંસુઓને રાખવાનું. કારણ કે એ દિવસે મારુ જીવન પાછું જતું રહ્યું હતું મને એક લાશ સમજીને.
અને જરૂરી હતું હસવાનું કારણ કે એ સમયે મારી સામે એ વ્યક્તિ બેઠા હતા જે મારા આંસુ જોતે તો કદાચ જીવી નહિ શકતે. મારે હસવું હતું મારા પિતા માટે, કારણ કે મારી સુંદર રાજગાદીના રાજા હતા મારા પિતા અને હું એમની રાજકુમારી. મને કાળી માનીને એક વ્યક્તિએ ઠોકર મારી દીધી. પણ મારા પિતા મારા માટે એ વ્યક્તિ હતા જેણે મારી માં ના મૃત્યુ પછી બીજા લગ્ન નહિ કર્યા કારણ કે કોઈ બીજી સ્ત્રી આવીને એમની રાજકુમારીને હેરાન ન કરે.
અંદર શ્વેતાના પપ્પાની સ્થિતિ ખરાબ હતી. પહેલી વાર પોતાની દીકરીના માં માંથી એ દુઃખની વાર્તા સાંભળી રહ્યા હતા, જે દુઃખ પર એણે પોતાના પિતા માટે જુઠ્ઠા હાસ્યની ચાદર ઓઢાડી રાખી હતી. મર્દ હતો એ બાપ પણ દીકરીના દુઃખે એને મીણની જેમ ઓગાળી દીધો હતો. આ તરફ શ્વેતા રડતા રડતા આગળ કહે છે, દરેક છોકરીના સારા બાપનું જીવન અને મૃત્યુ દીકરીના આંખોમાં છુપાયેલું હોય છે. જ્યાં દીકરી હસી ત્યાં એક બાપને બમણું જીવન મળે છે અને જ્યાં દીકરી રડી ત્યાં બાપ એક રીતે મારી જાય છે. હું કાળી હતી એ છોકરા માટે પણ મારા બાપ માટે હું એક પરી હતી, એક રાજકુમારી હતી.
તેમણે લગ્નની જાણ મારા નજીકથી, પણ મારા પિતાએ તે કોને ઠોકર મારી દીધી જ્યાં તેમની રાજકુમારીનું અપમાન થયું હતું. હવે તમે જ વિચારો, કેવી રીતે કરી લઉં લગ્ન, પાછા તે પણ તે માણસ સાથે જેણે મારા ભગવાનને પોતાના પગ પર ઝુકાવ્યો હોય. માન્યું કાળી છું પણ એક દીકરી પણ છું. છોકરો આંખ નમાવી સાંભળતો રહ્યો. માથું ઉપર કર્યું તો તે પણ રડી રહ્યો હતો એક કાળી છોકરીનું દુઃખ સાંભળીને. છોકરાને કઈ સમજાયું નહિ તો તેને એક હાથ ઉઠાવીને શ્વેતાને સેલ્યુટ કરી દીધું અને ધીરેથી કહ્યું… શું હું તને એક વાર ગળે લગાવી શકું છું?
શ્વેતા કઈ કહેતી નથી, પણ છોકરા તરત શ્વેતાને ગળે લગાવીને ફક્ત એટલું કહે છે કે… ભગવાન કરે મને એક કાળી છોકરી મળે. વિનંતી છે મારી કે મને તું જ મળે. પછી શ્વેતાને તે જ હાલતમાં છોડીને શ્વેતાના પિતાના રૂમ જાય છે. જ્યાં શ્વેતાના પિતા બેસીને રડી રહ્યા હતા. તે છોકરાને જોઈને અચાનક ઉભા થઇ ગયા. પરંતુ ત્યારે છોકરો તેમના પગે પડીને માફી માંગે છે અને ઉભો થઈને કહે છે : મારી યાદદાસ્ત બિલકુલ સારી છે, પણ આ વાત તમે શ્વેતાને જણાવશો નહિ. નહિતર આ ગુન્હો પહેલા ગુન્હા કરતા વધારે હશે. લગભગ મારી યાદદાસ્ત ત્યારે ગઈ હતી જયારે હું એ શ્વેતાને ઠુકરાવી હતી અને તમને ઝુકાવ્યા હતા.
હું કોઈ વાતનું સ્પષ્ટિકરણ કરતો નથી, હા હું એ ગુનો કર્યો છે પણ મને કોઈ સજા તો આપો… આ કહેતા કહેતા છોકરો રડવા લાગ્યો. મને મારા ગુનાની સજા તરીકે શ્વેતાને આપો. મને તમારી પરી જોઈએ, તમારી રાજકુમારી જોઈએ. હું રાહ જોઇશ કે હવે મારા ગુન્હાનું અનુસરણ થાય. તે દિવસે જજ પણ શ્વેતા જ હશે અને વકીલ પણ શ્વેતા. સજા આપે કે માફ કરે.. હું ફક્ત તેનો જ છું. આટલું કહીને છોકરો આગળ કહે છે… બાબા હવે આજ્ઞા આપો અમે નીકળીએ છીએ. એક દિવસ હજુ અહીં રહ્યો તો હું જીવી શકીશ નહિ શ્વેતાને ગુનેગાર બનાવીને. છોકરો ચાલ્યો જાય છે.
શ્વેતા દૂર સુધી જતા જોઈ રહી હતી પોતાના જીવનને. પણ આંખમાં એક આશાની નમી હતી, તેની નજીક આવવાની. કારણ કે શ્વેતા, છોકરો અને તેના બાબાની વાત સાંભળી ચુકી હતી. બાબા કહે છે શ્વેતા તું એક વાર હજુ વિચારી લે કારણ કે તે પશ્ચાતાપની આગમાં બળી રહ્યો છે. તારી ખુશી કોનામાં છે કહાબ્ર નથી પણ મારી ખુશી તો તું છે અને તારા બાબાનું દિલ કહે છે કે ચાલ પછી સજાવી દે દુલ્હનના રૂપમાં તે છોકરાની સાથે જેને તેને કાળી કહી હતી.
શ્વેતા : બાબા..હું તો ફક્ત તમને ખુશ જોવા માંગુ છું, લોકો જેટલું પણ નફરત કેમ ન કરે અમારાથી. જીતેલું પણ હૈરાન કેમ ન કરે, આપણને કોઈ ફર્ક પડતો નથી પરંતુ જે દિવસ તમને દુઃખી જોઇશ હું તે જ દિવસે ટુટી જઈશ. આવી રીતે શ્વેતા પિતાની ખુશી માટે તૈયાર થઇ જાય છે. ત્યાં છોકરો પોતાના માતા-પિતાને બોલાવે છે. છોકરો જીદ્દ કરે છે કે લગ્ન શહેરમાં જ થશે, તે જ ઘરમાં થશે જ્યાંથી હું એ મારી કાળી છોકરીને ઠુકરાવી હતી. તેના પછી બંનેના લગ્ન થઇ ગયા. તો મિત્રો કોઈના રંગ પર જઈને તેને જજ કરો નહિ. વાર્તા સારી લાગી હોય તો શેયર જરૂર કરો.